In 1887 publiceerde de Pools-Joodse oogarts Lejzer Zamenhof het boek Internacia Lingvo onder het pseudoniem Dr. Esperanto ("iemand die hoopt"). Hiermee probeerde hij een taal in het leven te roepen die bekend kwam te staan als Esperanto: een neutrale 'kunsttaal' waarmee iedereen ter wereld met elkaar zou kunnen communiceren. Zijn hoop was tevergeefs. Esperanto is niet echt een hype geworden.
In 2002 werd de euro als munteenheid geïntroduceerd in een poging een Europees monetair systeem te ontwikkelen zonder wisselkoersen. Dit experiment is weliswaar niet faliekant mislukt, maar in een aantal EU-landen - zoals Denemarken en Zweden - is het nooit ingevoerd.
Met temperatuureenheden is het bijna gelukt. Momenteel zijn er 193 landen door de VN erkend, waarvan er slechts 2 géén gebruik maken van Celsius als officiële temperatuureenheid. Helaas blijven de Verenigde Staten een invloedrijke, Fahrenheit-minnende dwarsligger.
Conclusie? Het is triest maar waar: wij mensen zijn niet zo goed in het met elkaar eens zijn. Toch zou ik nog een laatste poging willen doen. Er is namelijk één onregelmatigheid waar ik echt niet mee kan leren leven.
Het betreft hier de wrede willekeur van paaseieren.
Zelfs binnen Nederland is het ons niet gelukt om tot consensus te komen over de juiste kleur van paaseieren. Er zijn ontelbaar veel verschillende kleuren voor de wikkels, die steeds minder lijken te zeggen over de smaak van de inhoud.
Vroeger was het simpel: blauw voor melk, rood voor puur, geel voor wit. En daarmee basta!
Tegenwoordig ligt het veel ingewikkelder. Niet alleen zijn er met de komst van gevulde paaseieren veel meer varianten bijgekomen, maar elk merk is ook nog eens aan het stunten met een eigen uniek kleurenpallet. Zelfs de Kameleon van Hielke en Sietse Klinkhamer was nog makkelijker te bevatten.
Forrest Gump staat bekend om de quote: "Mama always said life was like a box of chocolates. You never know what you're gonna get." Ik wens Forrests moeder veel plezier met haar pumpkin-spice/pistache/gender-reveal/smurf/tompouce/gember/chilipeper/limoncello/cookie-dough paasei in een folietje met de nietszeggende kleur RAL 300 20 30, ofwel 'ceremonial purple'. Bon appétit, madame.
Aanvankelijk vond ik het al erg genoeg dat de eerste paaseieren al vlak na de jaarwisseling in de supermarktschappen te vinden waren: relatief gezien nóg eerder dan pepernoten, die tegenwoordig al midden augustus te verkrijgen zijn.
Inmiddels zie ik in dat dat pure noodzaak is. We moeten al vroeg beginnen met het eten van paaseieren, zodat we eindelijk weten welke we überhaupt lusten tegen de tijd dat het Pasen is.
Shampooflessen moeten voorzien worden van een gebruiksaanwijzing (iedereen die kan lezen zou moeten weten dat je het níét op zou moeten drinken) maar niet eens elke zak met paaseieren is uitgerust met een handige kleur-smaaklegenda. Alleen de meest exclusieve paaseitjes van €10,- per stuk laten de consument van te voren even weten welke ondefinieerbare smaak hen te wachten staat.
En in de meeste sociale kringen wordt het nou ook niet gewaardeerd als je eerst alle paaseitjes een beetje openmaakt voordat je er eentje uitkiest. Bovendien is die methode hopeloos ontoereikend als het om gevulde paaseieren gaat.
Begrijp me niet verkeerd; ik wil niet ondankbaar zijn. Eerlijk gezegd vind ik al die nieuwe smaken best lekker, maar volgende week is het al Pasen en ik tast nog steeds in het duister. Eén ding heb ik inmiddels wel geleerd. Die roze paaseitjes? Met die vage, chemische aardbei-en/of-frambozensmaak? Die hoef ik niet.
Bij deze wil ik een protest aantekenen. Een heus paasprotest tegen deze cacaochaos. Ik eis gerechtigheid!
Want laten we eerlijk zijn; de wereld is al ingewikkeld genoeg. Ik vraag niet veel. Ik ben best bereid om paaseieren met een Engels etiket bij een kamertemperatuur van 68°F af te rekenen met Deense kronen, maar dan wil ik wét zeker weten dat ze niet smaken naar neppe aardbei. Gadverdamme.
Comentarios