Until then, never lose hope. Never stop loving me. Never forget. Never Never.
Titel: Never never Auteur: Colleen Hoover & Tarryn Fisher
Genre: YA
Uitgeverij: Z&K
Bladzijdes: 352
Bindwijze: paperback
ISBN: 9789020552720
Prijs: 18,00 euro (bij bol.com)
Mijn beoordeling: 6/10
Charlie Wynwood en Silas Nash zijn al beste vrienden sinds ze konden lopen. Ze zijn een stel sinds hun veertiende. Maar op een dag worden ze wakker als volslagen vreemden. Elke herinnering is verdwenen: hun eerste kus, hun eerste ruzie, het moment waarop ze verliefd op elkaar werden…
Charlie en Silas moeten samenwerken om erachter te komen wat er is gebeurd en waarom. Maar hoe meer ze te weten komen over het stel dat ze ooit waren, des te vaker vragen ze zich af waarom ze ooit samen waren. Misschien is het wel makkelijker om te vergeten dan om te herinneren.
Ik houd van Young Adult boeken en al helemaal van Colleen Hoover boeken. Mijn verwachtingen waren daarom ook hoog en deze zijn in zekere zin ook vervuld. Het concept van het boek vond ik erg interessant: intens geheugenverlies van Charlie en Silas tegelijk. Ze verliezen steeds opnieuw hun geheugen en daar lijkt geen verklaring voor te zijn. Hoe zou het zijn om op een dag wakker te worden en je wel te herinneren wie Taylor Swift is, maar niet wie jij zelf bent? Wie je moeder is? Je broertje? Je vriend?
Een onmogelijke zoektocht naar wie ze zijn en wie ze waren ontstaat. Charlie en Silas kennen elkaar niet, dat is het hele probleem. Ik vond het heel leuk en interessant om te lezen wat er allemaal gebeurde. De dingen die ik wil zeggen zijn allemaal spoilers, dus die zeg ik maar niet.
I may not remember her, but I sure as hell still feel her.
Wel wil ik zeggen dat een paar dingen aan dit boek niet deugen. (Dit zijn ook een soort van spoilers, dus als je dat niet wilt, niet doorlezen). Ten eerste: in het begin van het verhaal liggen er bloedsporen op het bed van Silas. Hier komt het verhaal nooit meer op terug. Wat waren die bloedsporen in godsnaam? Nobody knows.
Ten tweede: er is geen conclusie. Dit verhaal heeft een einde, maar geen conclusie. De reden van hun geheugenverlies wordt nooit bekend gemaakt. Dit zou je een open einde kunnen noemen, maar dat is het niet. Heel het boek draaide erom dat ze erachter zouden komen waarom dit gebeurde. Ik zat op het puntje van mijn stoel voor de grote onthulling. Maar er was geen onthulling. Opeens hadden ze hun geheugen weer terug en de epiloog die zich 20 jaar later afspeelt, maakt alles eigenlijk nóg onduidelijker. Ten derde: Charlie en Silas verliezen 3 keer hun geheugen. Dit zorgt voor best veel herhaling. Het wakker worden en niet weten wie ze zijn, is eigenlijk gewoon hetzelfde stuk als de vorige keer. Maar het is gewoon anders verwoord en ze bevinden zich in een andere ruimte. Dit vind ik niet per se een slecht ding, want het was niet saai, en als lezer weet je ondertussen steeds meer dan de hoofdpersonages, wat het ook weer interessant maakt.
Dan een paar goede dingen: de schrijfstijl, die vond ik mooi en duidelijk te lezen. Ook de paar plotten die wél worden verklaard zijn erg goed en verhelderend. Een deel zag ik aankomen, een deel zeker niet. Ook heeft dit boek best een leuk einde, ik zal daar niet verder over uitweiden.
Al met al heb ik genoten van het verhaal, maar ik geloof wel dat er meer potentie in zat. Er zitten losse eindjes aan, teveel losse eindjes, die opgelost hadden moeten worden. Sommige dingen - als ik er zo aan terugdenk - slaan gewoon nergens op. Maar het is wel een mooi en prima liefdesverhaal. Dus dat.
I’d rather love you at the bottom than despise you at the top.
Comments